vrijdag 17 september 2010

Black Forest Ultra Bike marathon

Hieronder Bart zijn verslag van nen duitse marathon effe geleden:

Om 7u werd iedereen aan de start verwacht en vanaf 7h30 werd het startsein gegeven. Helaas zaten er 2,5 minuten tussen iedere groep en zat ik in groep 15. Gevolg mijne hele tenue al onder de verfspatten van zolang te staan schilderen. Gelukkig werd op de achtergrond constant het blackforest ultra theme song gedraaid. Dus toen we voor de 30ste keer hoorden dat wij de enige echte helden van zwarte woud waren voelde ik mij ook een held. En terwijl we door de vele supporters onder de startboog reden en de commentator wist de vertellen dat er zelfs Belgen in onze groep meereden stroomde mijn bloed vol adrenaline en was ik klaar voor de tocht.
Na 5 minuten zag ik in mijn linkerspiegel al ene woest links pinkerend achter mij aanrijden. Dus bij het eerst volgende gat dook ik direct naar rechts om sneltrein swiffer door te laten. Eerst nog wat opspattend grind uit mijn ooghoeken verwijderen en toen begon de eerste beklimming van een kleine 20 km. De rest had precies beter ontbeten want iedereen stormde tegen een groot verzet de eerste berg omhoog. Ik bleef rustig zitten de goede raad van Tim opvolgend: klein schakelen. Dus met lichte tred werd ik halverwege de beklimming voorbijgeraasd door de "88 km mannen" en daarna nog eens overrompeld door de "77 km mannen" (respectievelijk een half uur en een uur na ons vertrokken. Gelukkig vonden de supporters mij geweldig want terwijl rest voorbijzoefde konden ze bij mij rustig de naam op mijn plaatje lezen en mij vollebak aanmoedigen.
Vlak onder de top zag ik ne mechanieker bezig zijn ketting te herstellen. 10 minuten later hing diezelfde mechanieker lusig achter mij te toeteren. Her swiffer was back on track en in bloedvorm. Veel woorden werden er niet meer vuilgemaakt want na dergelijke beklimming dient lucht om te ademen niet om te babbelen. In de verte klonk er nog een "Yow die Jansen". Een kleine berekening deed mij besluiten dat indien Swiffer 5 min aan zijn fiets had gewerkt en hij mij na 5 min fietsen inhaalde, dit betekende dat hij dubbel zo snel fietste als ik. Maar toen doemden er gelukkig nog enkele bompas op die ik lustig in het stof liet bijten en een nieuw pakketje energie was gevonden.
De rest van de tocht kan het best worden omschreven als cruisen over grote banen op de grote plaat. En onder het motto wattage trappen werd de ene fronselkop na de andere opgerold. Enige vorm van techniek was niet vereist gewoon woest tekeer gaan was de enige optie.
Bij een groot reclame paneel van " the wall" dacht ik in het volgende dorp vergast te worden op een stevige drank en eetpost op de tonen van Pink Floyd en terwijl ik vol in de remmen ging aan de vele tentjes die hier stonden doemde in mijn linkerzichtsveld een beklimming op samen met een massa volk. Niemand durfde op dit steile stuk te wandelen vanwege de ontzettend grote afgang die gemaakt zou worden. Per sjans had ik mijn goede vorm gevonden en iedereen die dacht op de eerste berg de grote man uit hangen werd op dit stuk en op de daaropvolgende klim van 10 km ingehaald.
Stilaan had ik het gevoel dat ik niet langer tussen de kloefkappers reed maar tussen de echte moutainbikers. En op de tonen van Bart Peters: "Er kan altijd nog een tandje bij" werd het getik van de kiezels op mijn spatbordje steeds luider. Een kleine blik op de kaart de dag ervoor had mij doen besluiten dat de laatste 15 km bergaf gingen met nog 2 molshoopjes. Dit bleek toch een kleine misrekening te zijn van mijn kant want in het zwarte woud vallen de mollen iets groter uit en al gauw kon ik aan mijn andere hobby beginnen en de united hiker uithangen (Eerst nog ffkes van tenue wisselen en een bordeaux fleecke aantrekken en de tocht kon beginnen). Hierna volgde de beloofde afdaling van 10 km met aankomst op de piste. En daar ik mijn fiets een waardig afscheid moest geven op zijn voorlopig laatste tocht, moest en zou ik op de grootste vitesse eindigen, dus een kleine eindspurt was het resultaat. De mensen die ik hierbij nog het nakijken gaf keken echter vreemd op want na 115 km fietsen is het blijkbaar niet de gewoonte om efkes uit het wiel te komen en ne Petachi sprint te placeren.
Ik kwam als laatste aan van het Platform omdat Tim en Kristien nooit te houden zijn en Swiffer een beest is. Maar veel tijd om op adem te komen was er niet. Want van door de stoffige kiezel te fietsen krijgt ne mens al eens een droge keel dus al gauw ging het van "was't van de bok". En konden we allen vieren dat we die helden auf die swarse wald waren.
Hierna gingen we bij een Italiaan eten en zat Eekhoorn een beetje beteurterd naar zijn bord te staten tot er iemand vroeg: "Wa scheelt" En Tim en Kristien luidkeels zongen: "Vertrouw geen italianen, ze steken er vanalles in!".
Voila dit was het relaas van de tocht. Volgende keer moet iedereen van't platform maar meedoen. Ik zal in 2012 opnieuw op de afspraak aanwezig zijn.

2 opmerkingen:

Goendi zei

ZALIG geschreven Bart!

Hopelijk hebt ge het ginder even goed :-)

tomacito zei

schitterend verhaal!