maandag 27 juni 2011

(Poging tot) de Solo’s ride 55km

‘s Ochtends hadden we afgesproken aan onze stam-camping te Remouchamps. De meesten hielden het bij een koffie voor het vertrek, maar zoals we van onze Kevin gewoon zijn deed hij weer iets speciaal, door zijne koffie te combineren met een fruitsap. Kwestie van de darmen op gang te trekken voor het vertrek.

Nog maar net vertrokken en al onmiddellijk schakelen naar het kleinste blad. Stoempend kwamen we boven, een scherpe bocht en we doken de Ardense bossen in. Na een reeks stevige beklimmingen kwamen we aan een eerste barricade, een stevige boom over de weg. Na een vlotte beklimming van de barricade konden we weer vrolijk verder trappelen. Maar dit bleek geen eenmalig geval te zijn. Hier was blijkbaar een woeste boswachter te werk gegaan die het niet zo had voor de mountainbikers. Na een half uur zwoegen en zweten om over de omgezaagde bomen heen te geraken, konden we onze tocht verder zetten.
De rest van solo’s werd gekenmerkt door geweldige technische stukken, stevige en lange beklimmingen en prachtige uitzichten. Spijtig genoeg ook door mini die pijnlijk ten val kwam op haar heup, 5 platte banden (natuurlijk van Kevin en Swiffer) en een stortbui. Dit dwong ons vroeger te stoppen.

Maar ‘TPlatform will be back!

donderdag 23 juni 2011

Black Forest Ultra Bike 2011

Na nog wat laatste voorbereidingen aan ons huizeken was het vrijdagavond eindelijk zover. Alles in den otto duwen en volle sjees vertrekken richting deutschland! Het weerbericht voor de komende dagen zag er niet al te best uit en onderweg konden we daar al een voorbode van merken. Maar vijf uur regen en een ondergelopen tunnel in freiburg konden ons niet tegenhouden en alras waren we om een uur of één 's nachts in de gietende regen huize swiffer aan het optrekken. Ietekes later eindelijk pitten en al een sjans da kevin onmiddelijk ze matje vond toen de tweede platformdelegatie een uurke later arriveerde.
Den dag erna gezapig begonnen. Uitgeslapen, op het gemak ontbeten, nummers gaan afhalen en wat rondschoffelen op den expo. Kevin schafte zich nog snel ne nieuwe helm aan na de valpartij van vorige week in Theux en besloot zeneige dan maar Rudy te noemen.
Nadien op een terraske nog snel wa weizen vitaminen opgedaan, waarna kristien en ik een stukske van het parkoers probeerden te verkennen terwijl de rest hunne fiets nog nekeer opblonk. Heer Moons kwam hierbij echter tot de iet mindere vaststelling dat zijne scott er geen goesting niemeer in had en da klaarblijkelijk op dees vervelend moment moest laten weten door zijn achtervork te laten barsten. Nog rap op zoek naar ne reserve fiets, maar niemand die de arme stakker kon of wou helpen. Moons besloot, zo bleek den dag nadien, de eerste afdaling volle neut in te zetten enzo zijne velo aan een stresstest te onderwerpen. Moest het breken, dan liever niet op 50km van de streep. Den boel overleefde en bleek nadien den hele tocht uitgehouden te hebben.
Optijd bed in en 'snachts een paar keer wakker worden van de stortregens die onze tent teisterden. Geene paniek, de Deutsche sabine haagdoorn had immers beter weer voorspeld voor de volgenden dag...
Den dag zelf dan, opstaan om half zeven, snel iets eten, camelbacks vullen en gezwind naar de start. Plaatsnemen in box 11 waar de laatste slaap uit de ogen gewreven werd, terwijl Kevin overliep van enthousiasme. Rondom ons wederom allemaal geschoren kuiten en we moesten nog efkes lachen bij de mannen die hun gloednieuwe ultrabike overschoenen aanhadden. Wa een paljassen, os sabien had immers droog weer gegeven. Nog een half uurke kou lijden in de korte mauwkes en we waren vertrokken. Plan was dat swiffer, kristien en ik samen gingen blijven tot swiffer nen aanval ging inzetten op de befaamde "wall", zo'n 75 km verderop. Naar goeie gewoonte waren we swiffer onmiddelijk kwijt: als het zijne fiets nie is zijn het zijn kleren, maar de mensj had het te warm. Kristien en ik dan maar op reserf naar boven, den hartslag van de platformkampioen werd nauwgezet in het oog gehouden om toch nie toe te geven aan het enthousiasme dat langs links en rechts met geoliede ende geschoren kuiten voorbijvlamde. De eerste klim werd goed verteerd, maar het was ondertussen beginnen regenen en ne mens had het voorgevoel dat het door dieje regen misschien nog wel eens heel zwaar zou kunnen worden. Naar beneje richting Titisee dan maar, waar het schuim op de golven stond door de regen en wind die ondertussen ons blote armkes teisterden. Verlangen naar de volgende klim, da gebeurt nie al te dikwijls feitelijk.
En alzo ging het nog efkes, ik schat een uur of 5, verder. Elke keer lichte hoop als het efkes stopte met regenen, waarna ge weer ne ferme schop tegen uwe moral kreeg als het opnieuw begon te kletteren. Doordat ge redelijk hoog in de bergen zit was het ook niet al te warm en na verloop vantijd waren de handen en voeten pijnlijk bevroren. Iedereen had hier zen eigen middelkes voor: kristien schakelde met hare handpalm, kevin zocht warmte en genegenheid in zijne pis en ne warme chalet zo bleek later. Swiffer had ondertussen van de afdaling gebruik gemaakt om terug tot bij ons te komen en op de volgende klim liet het platform efkes aan vijftig voorbijgestokenen zien dat op dieje stijle berg wel te fietsen viel. Straffe toeren: mannen met veel kracht en trainingskilometers moesten licht verbaasd en al wandelend toekijken hoe een frêle meiske tussen hen door laveerde naar den top van de berg.
Nu zen lijf op temperatuur was had swiffer, opnief naar goeie gewoonte, ambras met zijne villo. De ketting wou niemeer toegeven aan zoveel geweld en na miljoen miljard (burgies kunnen da naart schijnt tellen) keer chainsuck bleek de mens ook niemeer uit zijne pedaal te geraken waardoor hij aldus op de grond lag te spartelen als zijn ketting wederom tussen zijne kader gedraaid was. Exit swiffer, exit climb, order niner.
Kristien en ik bibberend verder tot de voet van de laatste grote klim: tien kilometers bergop. Op reserf vertrokken met als doel hier ter een lap op te geven werden de herren und frauen gezwind ingehaald, luid aangemoedigd door de gek die naar jaarlijkse gewoonte den deem uithangt op het stijlste stukske van het parkoer. Juist voor den top waren de krachten inmiddels ferm geslonken en net toen we op het punt stonden de volgende vrouw in te halen had juf mini efkes een dipje door opkomende buikpijn. Verstand gebruiken, tandje terug schakelen en proberen goed te eten. Het ergste was immers door en het zou wel terug goedkomen. Ondanks dat we zogezegd den top gepasseerd waren, waren de volgende twintig kilomters echt rete-zwaar, continue op en af, modderploeteren, positief blijven denken en stillaan beseffen dat het ondertussen al efkes niemeer geregend had. Stikop aan de laatste bevoorrading gekomen en dan duwen ze u daar al hijgend ne mirco onder de neus:
Speaker: Tim (uwe naam staat op uwe nummer), wie gehts?
Tim: Ganz kaputt, und das sind auch die enige woorden das ich deutsh kann.
De mens negeert dat en vraagt of ik volgend jaar nog es terug kom.
Tim: Nein, nächtstes jahr kann ich meine freundin nicht mehr folgen.
Speaker: wo ist deine freundin?
Ik wijs op kristien, die justement ergens achter een haag gepist had en ondertussen haar ogen stond uit te wassen in nen emmer tien meter verderop.
Dieje mens haast zich naar kristien en duwt haar de micro onder de neus.
Speaker: Kommst du folgend jahr nog?
Kristien bedient haar ook van de vlotte deutsche sprache: Allein als du gutes wetter besttellt!
Speaker: Das beloof ich.

Enfin, met deze positieve woorden konden we toch terug vertrekken voor de laatste stukskes bergop. Wetende dat dit het laatste was viel het eigenlijk goed mee, we konden opnieuw wa volk inhalen en zo waren we aan de laatste grote afdaling begonnen. De 'engelenberg' die lelijk bruut middenin de laatste afdaling zit, viel dit jaar - in tegenstelling tot vorig jaar - goed mee en na 7 uur 20 min afzien bolden we redulijk gelukkig over de streep op de atletiekpiste. Swiffer stond ons proper gewassen op te wachten en Jurgen bleek ook al binnen. Die had wijselijk besloten de marathon afstand te doen en dieje dan ook uit te rijden, ferm werk!
Kevin aka Rudy kwam onder platfomapplaus binnen na negen uur travakken, chapeau: flink gewerkt den eerste keer dattem overuren op de fiets draait!
Da kon nie van iedereen gezegd worden: de onderkoelde uitvallers moesten onderweg naart schijnt met bussen worden opgehaald, terwijl er nen opligger voorzien was om hun fietsen terug tot de streep te brengen. Kristien werd uiteindelijk 9de vrouw algemeen, vierde in haar categorie (op 47 en 17 deelnemers). En da bij een internationaal deelnemersveld. Ok, het moet gezegd: dat was niet gelukt als het beter weer was en er minder uitvallers waren, ma goed, ge moet het nog altijd maar doen. Dat doorzettingsvermogen werd begot met ne spaarcent prijzengeld beloont.

1. Kleinhans Ariane 1983 RSA-Stellenbosch Contego/Giant/Sludge 5:41.55,5
2. Clement Alexandra 1985 CH-Altstätten SG Pietros Veloshop Chur 6:05.48,0
3. Troesch Danièle 1978 F-Epfig Fiat Rotwild 6:07.15,6
4. Meier Andrea 1979 Eichstetten soq.de - SPEEDZONE 6:12.38,5
5. Kron Jasmin 1981 Freiburg FXX Cycles.com 6:18.00,1
6. Tröscher Marion 1966 Kirchzarten Bike-Bären-Duo 6:55.05,9
7. Rousselet Mélanie 1982 F-Err Font romeu cyclisme 7:10.45,5
8. Kyburz Andrea 1974 CH-Basel Finis 7:14.33,2
9. Achten Kristien 1984 B-Kessel-Lo T Platform der dorstige fietsers 7:20.00,4
10. Richters Dorothee 1984 Ober-Olm Pirate / Sebamed 7:20.58,6

De recuperatie voor, en voorbereiding van, de raid des hautes fagnes werd ferm ingezet met menig weizen gevolgd door enkele 'lesten'. Tegen een uur of één boeken toe en den dag terop reutelenterend naar Belgie.

Ik zal ongetwijfeld nog wa dingskes vergeten zijn die, tijdens de weizen, er zeker in moesten komen, feel free to add!

zondag 5 juni 2011

Hagelandse chrono

...zoals Tman het beleefde.

We wisten het op voorhand, zaterdag 4 juni ging het een temperatuurke worden waarbij elke verstandige mens geen inspanning doet zwaarder dan het bewateren van de viooltjes in de voortuin, laat staan een mountainbike marathon rijden. Afspraak kwart na negen, Platform kampioene Kristien La Machine en gemotiveerde amateur Tman ontmoeten elkaar op de parking in Langdorp vlakbij de startblokken. Voorwiel indraaien bleek al voldoende inspanning te zijn om de eerste zweetparels van het voorhoofd te doen druppen. Rap ewa insmeren met factor 8 (voor optimale bronzage), inschrijven en we kunnen eraan beginnen. De start was voor ondergetekende gene vette. Lomperwijs mis ik de eerste afslag, honderd meter verder de pinnekesdraad nipt missend al ne keer onderuit gaan, om nog van den dorst te zwijgen. In tegenstelling tot de tot doodsreutels aanzettende beklimmingen van Waimes ligt het parcours er beenhard en Nilfisk-zak stoffig bij. Wel handig, zo wat Hagelandse bodem die in uw zonnecrême en zweet cocktailke blijft plekken. Extra bescherming tegen het UV bombardement dat we deze dag over onze nek gaan krijgen.

Na de eerste twintig kilometer kruis ik Mini, die al aan de overkant van de Demer rijdt richting eerste bevoorrading. Mini vindt al dieje catering maar niks, gritselt rap ne nieuwe bidon mee ('t was met ananas-smaak) en knalt verder op haar gepatenteerd verschroeiend tempo. Den deze had al een klein hongerke maar had toch moeite om azo een zacht cakeske door zijn uitgedroogde keel te wringen. Effe verder passeer ik een wei met een half dozijn struisvogels en ne lama of drie.

Het parcours is matig technisch, hier en daar een single track maar redelijk vlot manouvreerbaar. Het tempo ligt anderzijds zeer hoog voor een MTB marathon. Poerdroog en snoeihard. De bobbelkes tussen de half verdorde tarwe worden bij de hardtail riders genadeloos via de zadelpen aan de konten doorgegeven. Onderwijl ervaar ik meerdere malen het zogenaamde "aquarium-fenomeen". Het aquarium-fenomeen geschiedt als volgt. Ge zweet als nen dulle maar da zweet stapelt zich op op de richel van uwe zonnebril. Dan hotst ge over een bobbelke, uwe bril zakt enkele millimeter uwe neus af en het zweet reservoir gutst via den binnenkant over uw glazen. Resultaat, ge zit precies met uwe kop in ne aquarium! Na de tweede bevoorrading komt een boomstronk dwars over het pad me bijzonder bekend voor. Natuurlijk! We zitten op het blauwe stuk van de Holsbeekse Bloso route. Zoals vorig jaar komt ook da lastig stukske langs de moestuin door dat uitgegroefd padje dat uitkomt op wat steil steengruis en bovenaan uitkomt bij de geitjes. Ook bike team Margi was van de partij.

Het laatste stuk bevat enkele venijnige stukjes technisch rijden. Mini meldt na de wedstrijd dat ze daar ergens ne achterwaartse koprol had moeten maken. Plotsklaps word ik door een kwieke dame voorbij ge-PEERD. Op slag verliefd he! Het bleek Kim Saenen te zijn. De laatste kilometers was het worstelen met ne lastige tegenwind. Na de wedstrijd komen we te weten dat er nog ne Platform schavuit meegedaan heeft: den Bannie begod!

Het was bloedheet en stoffig, maar zwaar de moeite!

Tman