Hagelandse chrono

...zoals Tman het beleefde.

We wisten het op voorhand, zaterdag 4 juni ging het een temperatuurke worden waarbij elke verstandige mens geen inspanning doet zwaarder dan het bewateren van de viooltjes in de voortuin, laat staan een mountainbike marathon rijden. Afspraak kwart na negen, Platform kampioene Kristien La Machine en gemotiveerde amateur Tman ontmoeten elkaar op de parking in Langdorp vlakbij de startblokken. Voorwiel indraaien bleek al voldoende inspanning te zijn om de eerste zweetparels van het voorhoofd te doen druppen. Rap ewa insmeren met factor 8 (voor optimale bronzage), inschrijven en we kunnen eraan beginnen. De start was voor ondergetekende gene vette. Lomperwijs mis ik de eerste afslag, honderd meter verder de pinnekesdraad nipt missend al ne keer onderuit gaan, om nog van den dorst te zwijgen. In tegenstelling tot de tot doodsreutels aanzettende beklimmingen van Waimes ligt het parcours er beenhard en Nilfisk-zak stoffig bij. Wel handig, zo wat Hagelandse bodem die in uw zonnecrême en zweet cocktailke blijft plekken. Extra bescherming tegen het UV bombardement dat we deze dag over onze nek gaan krijgen.

Na de eerste twintig kilometer kruis ik Mini, die al aan de overkant van de Demer rijdt richting eerste bevoorrading. Mini vindt al dieje catering maar niks, gritselt rap ne nieuwe bidon mee ('t was met ananas-smaak) en knalt verder op haar gepatenteerd verschroeiend tempo. Den deze had al een klein hongerke maar had toch moeite om azo een zacht cakeske door zijn uitgedroogde keel te wringen. Effe verder passeer ik een wei met een half dozijn struisvogels en ne lama of drie.

Het parcours is matig technisch, hier en daar een single track maar redelijk vlot manouvreerbaar. Het tempo ligt anderzijds zeer hoog voor een MTB marathon. Poerdroog en snoeihard. De bobbelkes tussen de half verdorde tarwe worden bij de hardtail riders genadeloos via de zadelpen aan de konten doorgegeven. Onderwijl ervaar ik meerdere malen het zogenaamde "aquarium-fenomeen". Het aquarium-fenomeen geschiedt als volgt. Ge zweet als nen dulle maar da zweet stapelt zich op op de richel van uwe zonnebril. Dan hotst ge over een bobbelke, uwe bril zakt enkele millimeter uwe neus af en het zweet reservoir gutst via den binnenkant over uw glazen. Resultaat, ge zit precies met uwe kop in ne aquarium! Na de tweede bevoorrading komt een boomstronk dwars over het pad me bijzonder bekend voor. Natuurlijk! We zitten op het blauwe stuk van de Holsbeekse Bloso route. Zoals vorig jaar komt ook da lastig stukske langs de moestuin door dat uitgegroefd padje dat uitkomt op wat steil steengruis en bovenaan uitkomt bij de geitjes. Ook bike team Margi was van de partij.

Het laatste stuk bevat enkele venijnige stukjes technisch rijden. Mini meldt na de wedstrijd dat ze daar ergens ne achterwaartse koprol had moeten maken. Plotsklaps word ik door een kwieke dame voorbij ge-PEERD. Op slag verliefd he! Het bleek Kim Saenen te zijn. De laatste kilometers was het worstelen met ne lastige tegenwind. Na de wedstrijd komen we te weten dat er nog ne Platform schavuit meegedaan heeft: den Bannie begod!

Het was bloedheet en stoffig, maar zwaar de moeite!

Tman