Zondag, 7 juni 2009 – historische stemdag voor België en Europa, maar minstens zo historisch voor het platform. Afspraak 10u00 scherp in het onrustige Lummen. Onrustig voor wat komen zou: de dappere krijger(ster)s van ’t platform kwamen aangeroffeld in hun met bass-geluiden-doordrongen bolides, ten strijde tegen slechte weersvoorspellingen en ettelijke kilometers. Wat stond op het programma? Een tochtje Lummen-Leuven-Lummen van maar liefst 123 kilometer, langs boswegeltjes en huizenhoge begroeiing, langs kasseistroken en uitgestrekte veldpaadjes en af en toe langs een geasfalteerd stuk geciviliseerde beton. Met zes keer een flinke dosis moed en de stralingen van moeder zon op onze blote benen en armen, fietsten wij gezwind via het Spanjaardenplein, de Willekensberg (op en af) naar de Zelemse bergen. Aldaar: Thomas, met zijn nieuwe Radon ros en veel te vastgedraaide klikpedalen, had het af en toe moeilijk om letterlijk niet in het heerlijke mulle zand te bijten en zijn knieën een flinke pandoering te geven. Alsof het nog niet zwaar genoeg was besloot hij geregeld even neer te knielen voor de wondere natuur van moeder aarde.
Via Zelem deden wij Diest aan, langs de autostrade via het hoogplateau waar amper planten overleven van stoffigheid bij gebrek aan water. Je zou denken dat Rode Eekhoorn, mijn enige Specialized compaan, af en toe ook last kreeg van de droogte: want aangekomen bij een stoffig, bijzonder hoog gelegen pad, riep hij uit: “Haja, ik ken dat hier; het kanaal!” Begot: ik heb hem toen snel geadviseerd eens aan zijn drinkgedong te drinken, want! Op geregelde momenten hielden wij halt, om van het prachtige landschap te genieten, een koekske te eten en te kijken hoe Justin op massaal elegante wijze op zoek gaat naar het beste plekje in het landschap om zich even neer te vleien voor een pikante plas. Van geen scrupules gesproken, wist Swiffer in moeilijke momenten de groep te verblijden met zijn immer smakelijk riekende veesten. Zwaar onder de indruk van deze lijfelijke impressies verzwakte mijn GPS gevoel en in een zwak moment van concentratie stonden wij terstond stil in een waar jagersbos. Ik mocht met blozende wangen, en door toedoen van nog meer kwalijk gezwets, het pad effenen in dit bos vol onsmakelijke werktuigen en veel te hoge netels. Met de killing fields van Bekkevoort in ons zog, begon Ijzeren Stijn honger te krijgen. In het voorbijrijden van enkele varkenskwekerijen, dachten wij zowaar achterna gezeten te zijn door een tros knorrende varkens. Niets was minder waar, onzen Gnoe had nood aan ne Snickers. Bij tijd en weilen moest ik nog meer advies vrijgeven aan mijn Specialized compaan toen hij zij Diepenbeek te herkennen in het bergachtige landschap. “Drinken, Tim! En af en toe ademen tussendoor !” En niet het omgekeerde zoals hij zo vaak op scheve feestjes doet!
Soit, Bekkevoort gepasseerd via Tielt-Winge, met kleine tussenstop in Café “het Rotte Kot”, zo door naar Lubbeek, Kessel-Lo en finaal standplaats Leuven city, exact 60 km op de teller. Domus was the place to be voor een stevige spaghetti en enorme cola’s. Enige bedoeling was om kracht op te doen om via ingenieus uitgestippelde routes en onbekend terrein terug in Lummen te geraken, totdat… Totdat, Wonnie BurgerKing, druipnat den Domus binnensloop. Hij was namelijk met zijn blauw nadarhek ;) door de regen zich present komen melden om alsnog zijn clubkaart niet te moeten inleveren. Enig ding kan gezegd worden: Wonne maakt indruk! Met zijn stoere, roodverbrande bast en een goudgele pint in de hand, sprak hij de woorden: “Blijven jullie geen Duvels drinken…?” Hopla: bij het uitspreken van het woord Duvel, bezweek Ijzeren Stijn en klopte zijn hoofd op tafel en begon Swiffer te kwijlen en wéér te stinken. Toen waren er nog vier moedigen over! We hadden nog zo op ons tanden moeten bijten om niet over Duvel te spreken! Dank u Wonne.
’t Plezier was niet verkorven; want de terugweg glimlachte ons tegemoet. Na veel gezoek en gezellig gekeuvel met een lokale zatte vetzak die-zei-dat-Fox-veringen-hem-niet-konden-houden, keerden wij huiswaarts. Per tien kilometer die meer op de teller kwam te staan, werden wij euforischer. Zelfs zo euforisch dat wij terug richting Leuven begonnen rijden, alsof Leuven de aantrekkingskracht had van een magneet. Snuggere T-man deed de schrandere vaststelling dat wij rond 17u30 terug naar tegen de zon aan het in biken waren. Maar omdat er meer van dat mul zand te verkennen was, ging de Specialized sectie, gezwind door tot T-man nog maar eens de grond kuste en onze aandacht echt vroeg. T-man: “Ge had gelijk!” Wij waren spontaan terug richting Domus aan het rijden, met de woorden “Duvel drinken” in het achterhoofd. Heel Leuven, de Kesselse berg, Linde, Lubbeek, Aarschot, Tielt-Winge, Bekkevoort, Diest en Zelem heeft geweten dat wij teruggescheurd zijn richting Lummen. Bij de 120ste kilometer begonnen de benen vermoeid te raken en werd het tijd om iets kleins te drinken! Mannen het was plezant, up to the next step in a better performance! Bedankt, Beloega
Geen opmerkingen:
Een reactie posten