Marathon

14 juni 2009, een memorabele dag in de geschiedenis van ’t Platform. Drie dappere beren van ’t Platform: Swiffer, Panda en Beloega, klaar om de strijd aan te gaan in de Raid des Hautes Fagnes in Malmedy: 67 kilometer, 1750 positief hoogteverschil. Afspraak om 9:00 ter plaatse, rustige voorbereidingstijd nemen om de fietsen te monteren, ons startnummer op te halen en vast te maken, stevig te beren (kwestie minder geladen te zijn) en te gluren naar de bikes van ons opponenten. Eén vaststelling: bijzonder veel Specialized-rijders, als de kwaliteit van het materiaal in recht evenredig is met de kwaliteit van de prestaties, dan zouden wij een extra tandje moeten bijsteken om een overwinning in de wacht te slepen. Niets was minder waar achteraf gebleken: het bijzonder technische parcours vereiste de nodige stuurtechnieken, down-hill evenwichtsoefeningen (verstand op nul, blik op oneindig) en doorzettingsvermogen van het hoogste schap in de loeiharde beklimmingen. Velen van onze (bijna sympathieke) medestanders moesten de duimen leggen ten aanzien van ’t platform; afstappen bij beklimmingen, afstappen bij down-hillen, uitrusten naast de kant zijn dingen die NIET in ons woordenboek staan.

Bijna sympathiek, zei ik al. In de eerste afdaling (kilometer drie), met een snelheid van 46 km/uur, rustig achter Panda en Sifaka aanscheurend, kwam een of andere lamlul een paar keer tegen mijn achterband aanschuren, wild gebarend dat hij mij voorbij wilde! Goedhartig als ik ben, deed ik een poging om op een breder deel van de single track aan de kant te schuiven. Bij het begin wist ik dat dit geen koud kunstje zou zijn, gezien het pad de vorm had van een kuip met opkantingen van minstens 20 cm hoog. Bij een laatste por in mijn achterwiel en met de geschreeuwde woorden “De côté!”, werd ik tegen die opkant aangeslingerd en kwam mijn stuur dwars te staan! Gevolg: vliegende vlucht met zware landing op schouder en gezicht, rollend over knie en armen – gans opengeschuurd langs mijn rechterflank, verdoofd gezicht en gebroken helm (god zij dank – een helm) en dat aan een snelheid van ondertussen 53 km/u. Die franzoos, kan van geluk spreken dat ik hem niet meer ben tegen gekomen, want ik had zin hem een flinke pandoering te verkopen! Soit; ik had andere zorgen: 64 km verderrijden en Panda en Swiffer terugvinden.

Niet te geloven: de kilometers kropen voorbij als een slak op een ijsgladde ondergrond. De eerste twintig stonden pas na 2 uur constant vegen op de teller. Nog niet eens één derde afgewerkt en bijna bekaf kwamen wij aan bij de eerste bevoorrading: eten en drinken alsof uw leven ervan af hangt en dan terug op de fiets kruipen, richting de volgende bevoorrading: 35 km ver.

De zon stond al blinkend op ons neer te kijken en schonk ons een schitterend weertje. Van post naar post, halsreikend uitkijkend naar een opnieuw gevulde camelback en rijsttaartjes. Van drinken gesproken: wij hebben op de kop elk een stuk of drie camelbacks leeggetrokken. Swiffer, de gemaanste zweter onder ons, slaagde erin om het vocht te laten verdampen wat hij instant had ingenomen. Tot overmaat van ramp had dit de verzuring en enorme krampen tot gevolg. Het was doorbijten tot de laatste minuut, dit was geen werk voor woesies.

Wij zijn ‘knap’ geëindigd in de tussenstand, plaatsen 351 (Panda), 353 (Beloega) en 358 (Sifaka), elk goed voor 5 uur 43 minuten, gemiddelde snelheid 13,7 km/uur (zonder rusttijden). Te weten dat in onze reeks 595 man meereed, 68 hiervan opgegeven hebben en 19 gediskwalificeerd (waarvan ene voor roekeloos rijgedrag ;)).

Mannen, het was zwaar de moeite! Volgende keer zetten we in op het hele team dat present is!

Haddog kloek,
Beloega