De baansectie is alive!

Vermits ik hier nogal grillig wa problemen heb gekend en nog steeds ken met de chocolatten remmen van mijne mountainbike (Avid Juicy 7 voor een beetje antireclame te maken), schrijf ik dan maar een artikelke over de baansectie:
De baansectie leeft terug als nooit tevoren: Toon heeft op donderdag en vrijdag een kleine 160 kms gemaald. Op vrijdag heb ikzelf mijn stalen ros nog eens ne keer opgeblonken zodat em terug fuchsia-kleurig ziet ipv grijs vant stof. Na de ketting gesmeerd te hebben en met veel gevloek mijn klikpedallen heb kunnen installeren ben ik vertrokken voor een 50 km tochtje langs de Vlaamse wegen. Het idee was eerst om het Dijle-landschap fietsroutenetwerk te volgen, maar vermits ik al na den eerste splitsing blijkbaar de foute nummer aant volgen was heb ik dat plan moeten laten varen (trouwens, zomaar nummers volgen die ergens in de buurt van de nummerkes zitten die gij moet hebben is echt geen goed plan. ik heb ook geen idee hoe die nummering gebeurt, maar het zal alleszins nie zijn via een logisch wiskundig systeem). Dan heb ik mijnen tocht maar verder gezet via de vaart, Haacht (slecht bier, maar da verkoopt blijkbaar toch, want die mannen hebben echt wel een schoon brouwerij), Werchter, Rotselaar, Holsbeek en uiteindelijk Kessel-Lo.
Den dag erna werd het nog straffer. Swiffer en ik hadden ons geëngageerd om 'efkes de benen los te rijden' want de rest van de sportweek was toch al redelijk zwaar geweest. Vermits ik mijn verdwalingen van de dag ervoor eerder weet aan mijn onkunde dan aan de correctheid van het systeem hadden we toch maar beslist om nog ne keer een schoon route uit te stippelen op www.fietsnet.be ... wel wel wel ... "efkes de benen los rijden op de baan" kwam ongeveer neer op ne grillige mountainbike tocht zonder weerga. Die mannen hun fietsroutenetwerk is toch nie echt aan te raden voor de gemiddelde stalen baanfiets me dunkt. Wij hebben daar kasseistroken gepakt waarbij ik dacht dat mijn voorvork gewoon ging afbreken. Ik heb nog een grillig accident kunnen vermijden toen ik "Roger de Vlaminck"-gewijs het bovenste van de kasseistrook aant aanhouden was, tegen een niet onaanzienlijke snelheid een dufke heb moeten ontwijken. Gekrijs en gekerm, temeer omdat swiffer op hetzelfde moment langs den andere kant van de dame in kwestie voorbijscheurde. Efkes verder hebben we dan nog een brokkeljon beklimming gedaan alwaar het kleinste verzet van mijne koersvillo toch nog te groot was. En nog even verder viel ons een afdaling te beurt waar swiffer zijn beide veringen heeft moeten openzetten. Mijn polskes doen nog altijd lelijk pijn als ik da hier aant tippen ben. Miljaar, ik snap ook nie goed hoe het kan dat ik nie lek gereden ben. Misschien is de nieuwe magische kleur toch fuchsia-roze?