Raid Des Hautes Fagnes: 't Platform triomfeert!

WOEST, dat is zo wat de samenvatting van zondag 14 juni.
Panda, Beloega en Swiffer verzamelen omstreeks 9u ’s morgens in Malmédy centrum voor RAID DES HAUTES FAGNES, een Marathon Mountain Bike Race. De Raid is uitgegroeid tot één van de moeilijkste MTB-wedstrijden van België en Europa. Wij kozen voor de tocht van 67km, goed voor zo’n 1700 positieve hoogtemeters. Even onze nummer ophalen aan het onthaal. Met zo’n nummer voelden we ons onmiddellijk nóg professioneler. Aan de achterkant van het plaatje hangt ook een chip waarmee we automatisch gescand worden op de verschillende checkpoints. Door de spanning voor de wedstrijd besloten Panda en Beloega toch nog ne keer stevig naar 't toilet te gaan. Voila, enkele kilo’s lichter, nu zijn we klaar voor de start. Om 10u zetten we ons klaar in onze startblok, de spanning loopt op, panda zijn hartslag in rust gaat van 84 naar 110 en we zijn nog niet vertrokken. Om 10u10 horen we het startschot en klikken enkele honderden woeste bikers in hun klikpedalen (in totaal deden zo’n 2000 bikers mee!). We zijn nog geen 100m weg en de eerste helling komt eraan. De hele groep wordt al versplinterd zodat de eerder gezapige bikers onmiddellijk achter blijven en niet in de weg gaan rijden op de single tracks verderop. We waanden ons even op de E40 op een maandagochtend, iedereen reed nogal nerveus kort achter elkaar. Daar is het even misgelopen voor Beloega, één van de andere bikers sloot de deur en Beloega werd in een greppeltje geduwd waarna zijn wiel dwars ging en een frontale crash maakte met zijn gezicht op de grond. Schade: enkel schrammen, een verdoofd aangezicht, splinternieuwe helm geblutst en truitje gescheurd. Een Platformer laat zich niet kennen natuurlijk en Beloega springt terug op de pedalen en scheurt verder. Na 20km komt de eerste bevoorrading, niks te vroeg want we hadden al honger gelijk een paard. Keuze genoeg: rijsttaartjes, koekjes, cake, fruit,… We blijven niet te lang staan en vertrekken verder op pad. Onderweg zaten verschillende fotografen om actiefoto’s te maken. Op de technische afdalingen en beklimmingen waren regelmatig wat mensen die afstapten, we moesten dan woest roepen en stevig doortrappen maar helaas moesten we ook dikwijls remmen en bijgevolg afstappen. Nu, echt veel “zondagsrijders” kwamen we op deze tocht niet tegen dus het viel voor de rest goed mee. De café-teams zoals je ze ziet op de toertochten in Vlaanderen kom je hier niet tegen. Een full suspension of een carbon fiets behoorde bijna tot de standaard uitrusting en we moeten toegeven dat Specialized oververtegenwoordigd was.
Op 35km de 2e bevoorrading, yes!! Even op adem komen en hier gaan we weer! We hebben zo wat alle soorten ondergrond gehad, opvallend veel wortels en gladde keien. Een kabbelende rivier doorkruisen van +/- 40cm diep hoorde er regelmatig bij, dolle waterpret! Alles verliep behoorlijk goed en we konden alle 3 goed samenblijven tot ikzelf serieuze krampen kreeg in mijn kuiten. Ik wist niet wat er gebeurde want ik had in mijn 25 levensjaren nog nooit een kramp gehad. Afzien! Enkele keren moeten stoppen op te stretchen. Even flitst het gedacht in je hoofd om op te geven maar een Platformer gaat op karakter door. Met krampachtige benen moest ik wel doseren en het tempo wat lager leggen.
Na een prachtig mooi stuk langs een rivier en een hellende modderwand waar zo’n 70% afstapte (neen wij niet) kwamen we aan de 3e bevoorrading, 50km ver. Hier kwam zelfs een jongedame met een plateau eten en drinken op ons afgewandeld als we bovenkwamen. Even horizontaal liggen en stretchen. Inmiddels bezwijken nog enkele collega-bikers van krampen als ze boven aankomen en roepen zo wat de hele haut-fagnes bijéén. Toch een woeste sport dat mountainbiken!
Nog 17km te gaan. We komen nog heel wat downhill-stukken tegen. Hebben we eigenlijk wel normale beklimmingen en afdalingen gehad?? ’t Platform triomfeert over de parcours. In een moment van vermoeidheid en misschien wat overmoedigheid beslis ikzelf om niet af te stappen in een afdaling waar het bordje “slow” hangt, mijn voorste wiel begint te schuiven en val op mijn schouder. Godmiljaar!! Zelfde scenario als een maand terug op de toertocht in Langdorp, maar dan de andere schouder. Inklikken en doortrappen (en afzien)!
Aan de laatste korte bevoorrading (57km) komen we de mannen van 90 en 115km tegen. Je zou denken dat zij meer nood hebben aan een bevoorrading dan ons. Niets is minder waar, het grotendeel van deze woeste beren stopt zelfs NIET. Zotte mannen! By the way, ook zotte vrouwen! Opvallend heel wat vrouwen die ook meededen en het bijster goed deden! Meest opvallende verschijning was een dufke met een roze tenue en een roze Specialized Epic, het kan een man al eens motiveren tijdens het fietsen. Het is 25°, de zon is schroeiend heet, de kettingen schreeuwen om een drupje olie en de camelbags moeten bijna iedere bevoorrading bijgevuld worden. We komen een bordje tegen waarop staat vermeld dat we aan de laatste beklimming bezig zijn! De hellingspercentages en de lengtes zijn steeds vermeld, leuk maar niet altijd even motiverend. Eens bovengekomen staat er een zalige en gestoorde afdaling van meer dan 10% op ons te wachten. Uiteindelijk komen we op een betonnen weg. Er staan kinderen te supporteren met papieren in hun handen “Allez Allez”, “5 KM”! Yes, nog 5km. Even de buitenplaat opgooien en tegen 35km/u door de straatjes van Malmédy scheuren. De politie en organisatie houden al het verkeer tegen en we vliegen als vedetten over de kruispunten. Aan de aankomst staan vele mensen te supporteren en worden nog sprintjes getrokken met de laatste krachten en laatste calorieën!
De eindstreep! Euforie! 5u45 gereden (incl. bevoorradingen) , zo’n 13,5km/u gemiddeld, gemiddelde hartslag van +/- 150. We zijn fier op onszelf en klinken met een La Chouffe op deze overwinning. We bevestigen dat dit de zwaarste maar ook mooiste mountainbike race is van België! De training voor volgend jaar kan beginnen!
Foto's en uitslagen volgen nog...
Keep on riding! Swiffer